Drodzy moi,

10 lat z górką nic tu nie przybyło. Mimo to, było to niezwykle ważne 10 lat w moim życiu. Kiedyś, dawno temu, usłyszałam, że człowiek dokonuje wewnętrznych przemian w cyklach dziesięcioletnich
oraz, że co 10 lat dokonuje odkrycia "o dziś to już naprawdę rozumiem życie!" Sprawdziłam, tak jest. Dziś ja już naprawdę  rozumiem życie :) i jestem niezmiernie ciekawa co pod "rozumiem życie" będę rozumiała za 10 lat! ?? 😅. 

Piszę to z ogromną pokorą w sercu. Wracając do motywu drogi w moim życiu, przypominam sobie lekturę, również sprzed ponad 10 lat o kulturze Indii, którą byłam wówczas zafascynowana. Pisali tam o tym, że w ich (Hindusów) rozumieniu czasu, płynie on spiralnie. Zatem jakby zatacza koła, ale dodając trzeci wymiar (element spirali) nigdy nie lądujesz po pełnym cyku w tym samym miejscu, przesuwasz się o 1 wymiar, o gęstość spirali. I nieważne czy to spirala w górę czy w dół, czy na północny zachód, bo we Wszechświecie nie ma góry i dołu, wszystko zależy od punktu widzenia, od tego gdzie jest obserwator. Po prostu jesteśmy w innym wymiarze po zakończeniu 1 cyklu... tak to dziś rozumiem. A 1 cykl jest tutaj niedosłowny. Może być to pełne okrążenie Ziemi wokół Słońca, cykl tygodnia, doby, czy tak jak dziś u mnie cykl 10 lat życia...

Przez ostatnie 10 lat wydarzyło się u mnie bardzo wiele i za wszystkie zdarzenia te piękne i szczęśliwe oraz te trudne, niosące ze sobą cierpienie, jestem Życiu bardzo wdzięczna. Bez nich nie byłabym dziś  kobietą, którą jestem. Wróciłam do siebie, do swojego sedna i napawa mnie to radością i dumą. Do siebie z czasów podróży po bezdrożach Azji. Teraz w nowym punkcie czasoprzestrzeni. Dziś jestem dojrzała. Czuję swoją mądrość. Swoją wolność. Żyję szczęśliwie, w kontakcie ze Sobą, z Naturą i Wszechświatem. Mam dostęp do swoich możliwości, doceniam siebie, jestem wdzięczna za to, czym obdarowało mnie Życie. Dziękuję tym, którzy towarzyszyli mi w przemianie, wpierali, Byli, Są.

Tego uczę moje dzieci. Jak żyć szczęśliwie. Tego, że mimo iż czasem wiatr wieje w oczy, resztkami sił można dotrzeć do najbliższego kamienia, schronić się za nim, rozpalić ognisko i cieszyć się nim. Tak po prostu. Tu i teraz. Spojrzeć w niebo, na którym świeci Księżyc i mimo, że go nie widać (bo przecież wieje i chmury zasnuły niebo) pomyśleć o nim, że tam jest i że wróci do nas którejś nocy obdarować nas swoim blaskiem...

Oto dwa Cudeńka, bijące radością Ogniki. Iga i Tymon 💓.

Oto Ziemek, który odszedł od nas, by powracać w pięknych wspomnieniach. Ziemek, który żył pełnią życia, kipiący pomysłami i energią. Ziemek, który zostawił cząstkę Siebie w Nas. Ziemek, który nadal Jest, choć nie fizycznie. Mój MANITU 💓